شعر

برای من که در بندم 

چه اندوه آوری ای تن 

فراز وحشت داری 

فرود خنجری ای تن 

غم آزادگی دارم

به تن دلبستگی تا کی ؟

به من بخشیده دلتنگی 

شکستن های پی در پی 

در این غوغای مردم کش 

در این شهر به خون خفتن 

خوشا در چنگ شب مردن 

ولی از مرگ شب گفتن 

چرا تن زنده و عاشق 

کنار مرگ فرسودن 

چرا دلتنگ آزادی

گرفتار قفس بودن 

قفس بشکن که بیزارم 

از آب و دانه در زندان 

خوشا پرواز ما حتی

به باغ خشک بی باران...

از ایرج جنتی عطائی

                                                                                  ایام به کامتان