دلنوشته کوهنوردی در دوران قرنطینه

در دل من چیزی است

مثل یک بیشه نور،

مثل خواب دم صبح

و چنان بی تابم، که دلم می خواهد

بدوم تا ته دشت، بروم تا سرکوه

دورها آوایی ست که مرا میخواند

دلنوشته دوران قرنطینه 

دروان سخت در قرنطینه به واسطه ویروس کرونا زندانی مخوف برای ما ساخت ؛ ما کوهنوردا ن از مرگ هراسی ندارنیم ولی بنا به تعهدی که به اخلاقیات جامعه و کوهنوردی داریم باید خود را با محیط سازش بدهیم برای ما که فراخ بال بر فراز قله ها سرودهای حماسی میخواندیم و در میان دشت ها نظاره گر رقص پروانه ها بودیم و با صدای آواز پرنده گان مست میشدیم و در راه برگشت  از برنامه کوهنوردی برای هفته آینده برنامه ریزی  میکردیم سخت ترین دوران است و نمی دانم  به چه جرمی مبحوس شدیم و تاوان گناه چه کسانی را ما باید بدهیم ؛ ولی انچه مسلم است که ما همچنان د رهر شرایطی و  حرکتی ؛ دگر گونی ؛ ناپایداری ؛ شادی ؛ سختی وووو همگام با جامعه و مردم  هستیم نه فقط برای حفظ جان خود که برای ارزش جان دیگران به اصول پایبندیم .  این دوران سخت هم عاقبت روزی به پایان میرسد. 

 در همین نزدیکی کوهی ؛ تپه ای ؛ دشتی ؛ هست 

  

من ماسک میزنم 

رعایت فاصله اجتماعی 

رعایت پروتکل بهداشت جهانی 

نه به کوهنوردی غیر مسئولانه