شعر

 شعر پاییز اخوان ثالث
آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش.
باغ بی برگی،
روز و شب تنهاست،
با سکوت پاکِ غمناکش.
سازِ او باران، سرودش باد.
جامه اش شولای عریانی‌ست.
ورجز،اینش جامه ای باید .
بافته بس شعله ی زرتار پودش باد .
گو بروید ، هرچه در هر جا که خواهد ، یا نمی خواهد .
باغبان و رهگذران نیست .
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد ،
ور برویش برگ لبخندی نمی روید ؛
باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست ؟
داستان از میوه های سربه گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید .
باغ بی برگی
خنده اش خونیست اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش میچمد در آن .
پادشاه فصلها ، پائیز .

                            روزگارتان پر از رنگهای شادی بخش

شعر

برای من که در بندم 

چه اندوه آوری ای تن 

فراز وحشت داری 

فرود خنجری ای تن 

غم آزادگی دارم

به تن دلبستگی تا کی ؟

به من بخشیده دلتنگی 

شکستن های پی در پی 

در این غوغای مردم کش 

در این شهر به خون خفتن 

خوشا در چنگ شب مردن 

ولی از مرگ شب گفتن 

چرا تن زنده و عاشق 

کنار مرگ فرسودن 

چرا دلتنگ آزادی

گرفتار قفس بودن 

قفس بشکن که بیزارم 

از آب و دانه در زندان 

خوشا پرواز ما حتی

به باغ خشک بی باران...

از ایرج جنتی عطائی

                                                                                  ایام به کامتان 

شعر پاییزی

پاییز یک شعر است 
یک شعر بی‌مانند 
زیباتر و بهتر 
از آنچه می‌خوانند 

پاییز، تصویری 
رؤیایی و زیباست 
مانند افسون است 
مانند یک رؤیاست 

سحر نگاه او 
جادوی ایام است 
افسونگر شهر است 
با این‌که آرام است 

او ورد می‌خواند 
در باغ‌های زرد 
می‌آید از سمتش 
موج هوای سرد 

با برگ می‌رقصد 
با باد می‌خندد 
در بازی‌اش با برگ 
او چشم می‌بندد 

تا می‌شود پنهان 
برگ از نگاه او، 
پاییز می‌گردد 
دنبال او، هر سو 

هرچند در بازی 
هر سال، بازنده‌ست 
بسیار خوشحال است 
روی لبش خنده‌ست 

من دوست می‌دارم 
آوازهایش را 
هنگام تنهایی 
لحن صدایش را 

مانند یک کودک 
خوب و دل انگیز است 
یا بهتر از این‌ها 
«پاییز، پاییز است!» 
شاعر: ملیحه مهرپرور

                    عاشق باش برای تمام فصلها 

 

شعر

من نمیگویم درین عالم 
گرم پو، تابنده، هستی بخش 
چون خورشید باش 
تا توانی
پاک، روشن
مثل باران 
مثل مروارید باش ...
                              فریدون مشیری 

کوه نورد که باشى ، شکست برات بى مفهومه .. 

تو آموزش دیدى تلاش کنى ، حتى زمانى که هیچ امیدى نیست ..
تو همیشه درگیر اندیشه و مسیرهاى درون وجودتى ..
تو هر بار پس از هر نرسیدن ، نا خودآگاه باز تلاش مى کنى .. 
اگر مسیرى بهت فهموند که راهى براى بالا رفتن براى تو نیست ، راه دیگه اى پیدا مى کنى ... 
در کوه نوردى تو نا امید مى شى ، تنها مى شى ، خسته مى شى ، فرسوده مى شى اما یه چیزى تو وجودت نمى گذاره بپذیرى که تموم شدى .. 
و این پایان راه نیست و تو آغاز مى کنى از پایان ، چون تو یک کوه نوردى و آموزش دیدى که از هر راهى به خواستت برسى .. 
تو آموزش دیدى که بهترین باشى و در بلندترین بلندیها به ایستى ... 
تا کوه هست ، تلاش هست ، ما هم هستیم ، زندگى هم هست .. 

تا خود بهشت .. 

                                                                                                    همیشه شادمان باشید 

شعر

ﻓﺮﯾﺪﻭﻥ ﻣﺸﯿﺮﯼ ﺷﻌﺮﯼ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ " ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺒﯽ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻮﭼﻪ
ﮔﺬﺷﺘﻢ" ﻭ ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮﺍﻓﺸﺎﺭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺳﺮﻭﺩ :
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻢ ...
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺯﺩﻩﯼ ﺩﺷﺖ ﺟﻨﻮﻧﻢ
ﺻﯿﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ
ﺗﻮ ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭﻭﻧﻢ؟
ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ
ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ
ﻗﻄﺮﻩﺍﯼ ﺍﺷﮏ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻫﻢ
ﺗﺎ ﺧﻢ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ
ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪﯼ .
ﻧﮕﻬﺖ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﯽ
ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺴﺘﻢ،
ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﻧﺸﺴﺘﻢ
ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﻣﺪ،
ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻪﯼ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﯾﺒﻢ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ
ﺑﺮﻧﺨﯿﺰﺩ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﮏ ﭘﺮﺑﺴﺘﻪ ﻧﻮﺍﯾﯽ
ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﯼ
ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﯼ
ﭼﻪ ﮔﺮﯾﺰﯼ ﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ؟
ﮐﻪ ﺯ ﮐﻮﯾﺖ ﻧﮕﺮﯾﺰﻡ
ﮔﺮ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺯ ﻏﻢ ﺩﻝ،
ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺴﺘﯿﺰﻡ
ﻣﻦ ﻭ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ؟
ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻢ...

                                                                                  همیشه دل شاد باشید