شعر

میان ِ ماندن و رفتن حکایتی کردیم
که آشکارا در پرده‌ی ِ کنایت رفت.
مجال ِ ما همه این تنگ‌مایه بود و، دریغ
که مایه خود همه در وجه ِ این حکایت رفت.  

                                                         " شاملو" 

 

 

 

                                              یه امید فردایی بهتر

شعر

 

شبانه ...

 

 

اکنون، دیگرباره شبی گذشت.
به نرمی از برِ من گذشت با تمامی لحظه‌هایش.
 چونان باکره‌ی عشقی
که با همه انحناهای تنش 

 از موی تا به ناخن 

  تن به نوازشِ دستی گرم رها کند،
بانوی درازگیسو را
در برکه‌یی که یک دَم از گردشِ ماهیِ خواب آشفته نشد
غوطه دادم.
 به معشوقی می‌مانست، چرا که
با احساسی از شرم در او خیره مانده بودم.
از روشنایی گریزان بود.
گفتم که سحرگاهان در برابرِ آفتاب‌اش بخواهم دید
و چراغ را کُشتم.
 چندان که آفتاب برآمد
چنان چون شبنمی
پریده بود.  

 

             "احمد شاملو" 

 

شعر

  

مثل این است....

مثلِ این است، در این خانه‌ی تار،
هرچه، با من سرِ کین است و عناد:
از کلاغی که بخواند بر بام
تا چراغی که بلرزاند باد.
مثلِ این است که می‌جنبد یأس
بر سکونی که در این ویران‌جاست
مثلِ این است که می‌خواند مرگ
در سکوتی که به غم‌خانه مراست.
مثلِ این است، در او با هر دَم
به‌گریز است نشاطی از من.
مثلِ این است که پوشیده، در اوست
هر چه از بود، ز غم پیراهن.
مثلِ این است که هر خشت در آن
سر نهاده‌ست به زانویِ غمی.
هر ستون کرده از او پای، دراز
به اجاقِ غمِ بیشی و کمی.
مثلِ این است همه چیز در او
سایه در سایه‌ی غم بنهفته‌ست.
همه شب مادرِ غم بر بالین
قصه‌ی مرگ به گوش‌اش گفته‌ست.
مثلِ این است که در ایوانش
هر شب اشباح عزا می‌گیرند
بیوگان لاجرم، از تنگِ غروب
زیرِ هر سرتاق جا می‌گیرند.
مثلِ این است که در آتشِ روز
ظلمتِ سردِ شبش مستتر است
مثلِ این است که از اولِ شب
غمِ فردا پسِ دَر منتظر است.
خانه ویران! که در او، حسرتِ مرگ
اشک می‌ریزد بر هیکلِ زیست!
خانه ویران! که در او، هرچه که هست
رنجِ دیروز و غمِ فردایی‌ست! 

                                                   شاملو

شعر

بسوی کوه بسوی قله های باشکوه  

بسوی آبی سپهر به راه زر نشان مهر 

 چو آرزوی ما هوا خوش است و پاک  

به روی قله ها تن از غبار تیرگی رها  

برآ  چو جان تازه بر بلند خاک 

 همیشه بر فراز همیشه سرافراز  

           " فریدون مشیری "   

دماوند (محمد امیری )

 

                                          برفراز باشی همنورد

شعر

  صائب تبریزی 

 

نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا
باغهای دلگشا در زیر